Weet je wat volgens mij een chronisch vrouwenprobleem is? Dat we te bescheiden zijn als het gaat om onszelf of ons bedrijf krachtig te profileren.
Ik heb een bedrijfJE, ik doe wat met mensen, ik ben eh, ja, ik wel wat ik doe, maar ik zeg het zo hakkelend, dat anderen zich meestal afvragen of ik zelf wel weet wat ik doe. Volgens mij kennen we allemaal wel zo’n onderneemster. Zo’n muts, zo’n doos, zo’n tuthola. Of wellicht herken je jezelf hierin.

Bescheidenheid is een prachtige eigenschap, maar het is gewoon niet zo’n hele handige eigenschap als het om je eigen bedrijf gaat. Misschien vind je het vanuit eigen gevoel niet fijn om in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar als je je persoonlijke bescheidenheid legt bij je bedrijf en je bedrijf niet in het middelpunt van de belangstelling staat, waar staat het dan?

Of is het eigenlijk bescheidenheid in combinatie met onzekerheid? Het gevoel van “ben ik wel goed genoeg in wat ik doe, want ik ken mensen die er veel beter in zijn”.
Als het om schoolfotografie gaat ben ik allang niet meer bescheiden of onzeker. Het bedrijf staat, het loopt, we hebben kennis en ervaring. Het is helemaal eigen en vertrouwd.
Maar dan begeef je je weer eens op een nieuw vlak en dan ben ik zelf ook zo’n stomme doos. Zo’n muts. Zo’n tuthola. Dan hoor ik mezelf mompelen dat ik weleens wat schrijf en zo. Dat ik ‘leuke dingen’ kan maken voor Facebook. Dan voel ik me geen onderneemster, maar een hobby-muts die iets doet waarvan ze denkt dat niemand er op zit te wachten, maar waarvan ze wel denken “ze is wel lekker bezig”.

Grrrrr.

Wie kent mijn talenten, mijn krachten als ik ze niet laat zien? Als ik ze niet dúrf te laten zien?
Bescheidenheid in combinatie met onzekerheid kun je misschien beter samenvatten als een ‘waste of talent’.

Ik moest door anderen worden gestimuleerd en bevestigd, om te overwegen het schrijven serieus te gaan aanpakken. Ik moest van onbekenden horen dat ze lezen wat ik schrijf, dat ze me volgen en altijd benieuwd zijn wanneer er weer iets komt. Ik had een schop onder mijn kont nodig van wat lieve vrienden. En nu ik zelf nog. Diep inademen en mijn bescheidenheid (en lichtelijke onzekerheid) aan de kant zetten. En zeggen: weet je wat ik ook goed doe? Ik schrijf! En vervolgens ga ik tegen alle bescheiden en onzekere vrouwelijke ondernemers roepen dat ze dozen, mutsen en tuthola’s zijn. En dat er daar al genoeg van zijn op de wereld. Dat we powervrouwen nodig hebben die zowel tegen zichzelf en anderen zeggen:

hier ben ik, dit kan ik en jij zit op mij te wachten!

P.S. Het bewijs dat bescheidenheid niks oplevert? Ik heb mijn eigen Facebook pagina Marieke Schrijft. Al een tijdje. Met 0 likes. Omdat ik te bescheiden ben hem te promoten. En niemand dus weet dat die bestaat. Dus.